6. Het magazijn

Soms, als de inspiratie al te lang op zich laat wachten, trek ik mijn stofjas aan, pak de gietijzeren sleutel van de haak en open het vervaarlijk krakende slot van de deur  naar mijn overvolle schilderijenmagazijn in de hoop daar iets aan te treffen dat mijn fantasie weer aanslingert.

Eenmaal 'n beetje aan het duister gewend trek ik hier een daar een schilderij uit een stelling of open een kist of doos waarvan ik allang vergeten ben wat er in zou kunnen zitten. Doorgaans zijn het tekeningen of etsen waar zelfs de muizen geen brood van lusten, maar af en toe vind ik iets waarvan ik me verwonderd afvraag of ik dat wel zélf gemaakt heb.

Zoals bovenstaande aquarel. Het is een vrije kopie naar een schilderij van Wout Muller, de meester van het puilende vrouwenvlees (al is hij in vergelijking met vleeschmeester Jacob Jordaens - denk aan zijn "De dochters van Cecrops vinden het slangenkind Erichthonius" of nog beter; "De vrouw van Candaulus" - een bedeesde kostschooljongen) die ik ooit met een gezonde blos op de wangen heb zitten maken. Om te oefenen, wat anders?..

"De vrouw van Candaulus" door Jacob Jordaens heb ik ooit gedeeltelijk gekopieerd, met zwart en rood krijt. Ik moest er wel even naar zoeken want u begrijpt dat ik dit soort werkstukken het liefst in de donkerste hoek van mijn magazijn bewaar.  

Ik vond ook nog een aquarel naar een figuurtje van Jheronimus Bosch en een kopie in olieverf naar een een fragment (de hel natuurlijk) uit de "Tuin der lusten".

 Ik heb meer dan eens overwogen alles, of in ieder geval de grote drieluiken, van Bosch op ware grote na te schilderen. Dan heb ik waar het op fantasie aankomt zeker iets goeds aan de muur. Maar als ik alleen al een plaatje van een schilderij van Bosch zie slaat de motor der inspiratie zonder pruttelen vanzelf aan en ben ik voor ik het weet weer aan een eigen schilderij bezig. Mijn schilderijenmagazijn mag dan overvol zijn, met een beetje wringen past er altijd nog wel een werkje bij…