4. De Vooruitgang

Soms begin je ergens aan en op een of andere manier valt alles samen. Het idee is meer dan goed, de compositie is gewaagd maar evenwichtig en je hoeft je penseel alleen maar tegen het doek te houden, het lijkt wel of het schilderij zichzelf schildert (om er maar eens een afgekloven cliché tegen aan te gooien). Dan zet je de laatste streek en die avond kijk je vanuit je luie stoel tevreden naar je beste schilderij tot nu toe. Maar na twee keer kijken blijkt alles net iets minder fantastisch dan je dacht terwijl je bezig was, na de roes van het maken volgt de kater van het resultaat.

Dat overkwam me met "De Vooruitgang..." een schilderij op doek uit de jaren 70 dat bij nadere beschouwing nogal wat tekortkomingen vertoont. Die molen en de gebouwen staan er misschien wel aardig op, en over die gluiperige hond (het kan ook een hyena zijn, daar doen we niet moeilijk over) was ik wel te spreken. Maar die drie figuren lijken werkelijk nergens naar, zelfs de acteurs uit de “Thunderbirds" zijn levendiger. Nu kun je in zo'n geval twee dingen doen, óf die types overschilderen, en dan een beetje naar behoren, of ze gewoon wegsnijden, ook een manier om het probleem op te lossen.

Ik heb er een paar jaar tegenaan zitten hikken en omdat ik geen kans zag die figuren te verbeteren zonder het hele werk opnieuw te schilderen heb ik, om er maar snel van af te zijn, uiteindelijk voor het laatste gekozen.

Het resterende doek heb ik op een paneel gelijmd en ingelijst maar ik bleef ontevreden, net of er iets aan ontbrak. Het schilderij verdween al snel na voltooiing in mijn inmiddels overvolle schilderijenmagazijn, waar het onder het stof en uit mijn geheugen verdween. Tot ik onlangs een boek uit de kast trok waar de bovenste foto uitviel. Ik heb het schilderij weer eens opgezocht en uit de lijst gehaald om te zien of er nog wat van te maken valt. 

De afbeelding hieronder toont molen “De Vooruitgang” in zijn huidige toestand, de eerste projectontwikkelaar (met sloopplannen) heeft zich al gemeld…