17. De Smaak
Het kan u niet ontgaan zijn dat er in 2019 hier en daar iets aan Rembrandt "gedaan" wordt. De schilder is 350 jaar dood en dat is iets om te vieren. Hoe langer een kunstenaar dood is hoe groter het feest. (Denk aan het Jheronimus Bosch jaar in 2016.) Overal evenementen en tentoonstellingen die de grootsheid van deze schilder nog eens moeten benadrukken.
Zo was er ook een tentoonstelling te zien in het Rijksmuseum van hedendaagse kunstenaars die zich door Rembrandt hebben laten inspireren. Daar ging een natuurlijk wedstrijd aan vooraf, iedereen die zich kunstenaar voelde mocht werk inzenden. Die wedstrijd zou me ontgaan zijn - want via de tv aangekondigd - als ik er niet door een goede vriendin op gewezen was.
Het leek me verstandig die beker aan me voorbij te laten gaan, ik heb me door talloze schilders laten beïnvloeden maar Rembrandt hoort daar duidelijk niet bij.
Toevallig las ik rond die tijd een stukje in de krant over een serie van 5 kleine schilderijen die de grote meester heeft gemaakt in het begin van zijn carrière. Die tamelijk onhandig geschilderde maar aantrekkelijke paneeltjes stellen de vijf zintuigen voor. Van die vijf schilderijtjes zijn er nog maar vier bekend. Een vijfde - “De Smaak” - is al eeuwen zoek.
Het leek me een aardig idee dat werkje weer eens tevoorschijn te schilderen. Ik was natuurlijk weer eens de enige die dat dacht. Toen ik het had voltooid en had ingezonden lag het schilderij per kerende post weer op mijn deurmat.
Toch heb ik me met plezier door het feestvarken op weg laten helpen. De compositie heb ik geleend van zijn “Brillenverkoper” (Het gezicht) maar vooral de topzware hoofddeksels en knolneuzen die zijn modderige portretten zo vaak (ont)sieren) waren een bron van inspiratie.
Achteraf moet ik toegeven; er is niet veel aan mijn schilderij dat aan Rembrandt doet denken. Het lijkt eerder op een wat mindere Jan Steen. Een man die echt kon tekenen en schilderen en wat mij betreft dé grote zeventiende eeuwse schilder is.
